Afgelopen dinsdag (15 april 2014) zag ik ‘savonds de uitzending van de KRO ‘zeg Dag tegen Pesten’. Het thema dit jaar betreft cyberpesten.

Pesten

In het afgelopen jaar is het een aantal keer in het nieuws geweest. Jongeren pesten elkaar, filmen dit en plaatsen het filmpje op social media.

Vervolgens gebeurt er vanalles. Het filmpje wordt meerdere malen gedeeld, iedereen heeft er  een mening over en de mening wordt ook wijdverbreid gedeeld via social media.

De pester (of in sommige situaties zelfs mishandelaar) moet zijn excuses maken, er wordt gediscussieerd over de rol van de school, de rol van de ouders en voornamelijk de rol van de omstanders.

In de KRO-uitzending van afgelopen week werd er nog een ander belangrijk fenomeen benoemd. Het filmpje zet de pester in een kwaad daglicht. En dat filmpje staat op het internet – voor altijd…

Dus ook wanneer de pester gaat solliciteren of wanneer potentiële schoonouders jaren later rondkijken op internet.

Verdachten en daders van misdrijven

Deze discussie wordt ook gevoerd wanneer slachtoffers van bijvoorbeeld een overval zijn bewakingsvideo-beelden op internet plaatst in de hoop de identiteit van de overvallers te achterhalen en andere mensen te waarschuwen.

Ook daders van pesterijen en overvallen hebben recht op privacy. Wanneer het recht zijn beloop heeft, worden daders gestraft door een rechter, zitten ze hun straf uit en zijn ze vervolgens weer vrij man. Met alle rechten die daarbij horen.

In de praktijk is de afgelopen jaren gebleken dat rechters regelmatig wel lagere straffen opleggen wanneer foto’s of video’s online zijn geplaatst. Rechters zien de gevolgen van plaatsing toch al als een vorm van straf.

Al heeft de Hoge Raad in januari 2014 ook een uitspraak gedaan, waarbij het plaatsen van foto’s van verdachten in de fase van opsporing, niet onrechtmatig is geweest en ook niet hoeft te leiden tot strafvermindering.
(in deze zaak werd de handeling niet getoond, alleen de foto’s van de verdachten).

Er kan nog veel over gediscussieerd worden.

Foto’s en video’s zijn erg belangrijk voor de opsporing en bewijsvoering van strafbare feiten of andere misstanden. Maar er is ook een privacyaspect. En uiteraard is het altijd nog de vraag hoe duidelijk de beelden zijn. De kwaliteit van bewakingsbeelden is niet altijd goed. Is het dan eerlijk om beelden te tonen van een persoon, terwijl het niet eens duidelijk is of hij een bepaald feit pleegt?

Als onderzoekers zijn we blij met de objectieve duidelijkheid van een foto of video. We leggen zelf alles wat we doen en waarnemen fotografisch vast. En dat is zeer waardevol! Een foto zegt meer dan duizend woorden en is een stuk betrouwbaarder dan alleen het woord van de onderzoeker.

Maar er zijn ook kanten aan foto en video-materiaal waar we voorzichtig mee moeten zijn.

Wat vinden jullie?

Samen naar de waarheid!
Cynthia